Van Tasmanzee naar Stille Oceaan

Om van westkust naar oostkust te gaan, zou ik aanvankelijk de Tranz Alpine Rail nemen, een schitterende treinreis dwars door de Zuidelijke Alpen. Maar helaas, branden in het binnenland hebben stukken van het spoor en het seinsysteem zwaar beschadigd. Met man en macht wordt aan het herstel gewerkt en op 20 maart wordt deze trein, letterlijk, weer op de rails gezet. Jammer genoeg voor mij, net te laat.
Mijn alternatief was dus opnieuw de Intercity-bus. En ik kan jullie verzekeren, ook per bus is dit een schitterende route. Tijdens de rit van Hokitika (Maori voor 'place te return to'!?) via Greymouth naar Christchurch, heb ik het landschap 4 keer zien veranderen: dichtbegroeide bergen gingen over in lichtbegroeide met daartussen in brede dalen en kiezelbeddingen van rivieren en stromen. We gingen over 2 passen heen en daarna zag ik bergen begroeid met een soort gras (tussock), die vervolgens weer overgingen in glooiende heuvels om op hun beurt weer plaats te maken voor een vlakte die uitmondt bij Christchurch en de Stille Oceaan. 6 uur lang heb ik alleen maar naar buiten zitten kijken.

Rond 18.30 reden we Christchurch binnen, spitsuur dus. In weken heb ik niet zoveel auto's tegelijk gezien. Niet zo gek, want in deze plaats woont ongeveer een derde van alle inwoners van het Zuid eiland: 350.000 van de 1.1 miljoen.
Frances had me bij vertrek gezegd, dat als het aan de westkust regent, de zon aan de oostkust schijnt. Maar dit keer had ze geen gelijk: het was somber weer en het miezerde, waardoor deze stad op mij een extra deprimerende indruk maakte.
De aardebeving van februari 2011 heeft nog steeds zijn littekens nagelaten: een half ingestorte kerk, overal hekken om bouwplaatsen met hijskranen, kruispunten met oranje pylonen en omleidingen en scheuren in het asfalt. Volgens zeggen is na 6 jaar 50% gerenoveerd of opnieuw opgebouwd, maar er moet nog heel veel werk worden verzet.
De bevolking klaagt, dat het te lang duurt en wijst naar Japan, waar, na een aardbeving en een tsunami, men al veel verder is, zo wordt althans beweerd.
Een taxi-chauffeur vertelde mij zijn persoonlijke verhaal. Op die bewuste februari-dag kwam hij laat terug van zijn werk en, toen hij zijn straat wilde inrijden, leek het alsof er een bom was gevallen. Hij zag een motorrijder dood liggen naast zijn motor in een opengereten riolering. Zijn woorden: "Poor fellow, what a way to die, lying in a sewer. Me, I lost the house, but it is just a house. Me and the wife, we live"! Een korte, maar indrukwekkende ontmoeting.

Eerlijk gezegd vond ik het niet erg om hier alleen maar te overnachten en de volgende ochtend alweer vroeg door te gaan naar Kaikoura.
Voor vertrek om 7.00 (!) waarschuwde de buschauffeur ons al, dat we er waarschijnlijk veel langer over zouden doen: ivm de aardbeving bij Kaikoura in november 2016 waren er z.g. 'landslides' geweest vanaf de bergen, waardoor een gedeelte van de State Highway 1 afgesloten was. De alternatieve route zou door de bergen gaan en veel meer tijd in beslag nemen. En dat klopte: ipv 2,5 uur deden we er 4,5 uur over. Voor de chauffeur heel intensief rijden, maar voor ons passagiers opnieuw een schitterende weg.
Ik was heel benieuwd wat we in Kaikoura zouden aantreffen, na die zware aardbeving van 7.8 op de schaal van Richter. Wonder boven wonder is er in dit leuke dorpje vrijwel geen schade te zien. Maar de weg ten noorden van Kaikoura is zwaar beschadigd en blijft zeker nog 6-12 maanden dicht. Verder is de zeebodem bij de haven zo'n 1 meter omhooggedrukt en op andere plaatsen zelfs zo'n 6 meter. En dat geeft natuurlijk de nodige problemen. Grote boten kunnen alleen bij vloed uitvaren. De haven moet opnieuw uitgegraven worden. En het toerisme is sinds december met 80% ingezakt!
Maar de mensen hier accepteren het, ze weten niet beter, zijn opgegroeid met de voortdurende dreiging van seismische activiteit. Dat maakt Nieuw Zeeland natuurlijk ook het prachtige land dat het is. Het is de andere kant van die schitterende natuur-medaille. 
Inwendig moet ik denken aan en glimlachen om onze overbezorgde codes  'geel' en 'oranje' bij de eerste de beste storm....

Tijdens mijn 3-daagse verblijf hier had ik 3 dingen in ieder geval gepland: dolfijnen, albatrossen en walvissen zien. Maar ja, alles hangt hier natuurlijk af van het weer. Is de oceaan te wild, dan varen de boten niet uit. Maar opnieuw had ik een engeltje op mijn schouder: de (kleine) boten konden uitvaren.
Om 5.30 moest ik me al aanmelden om mee te gaan met de 'dolphin encounter'. Opnieuw een geweldige ervaring. We voeren de oceaan op en op een gegeven moment zwommen er werkelijk honderden dolfijnen voor, achter, naast, onder en om de boot. Ik zag ze omhoog springen en acrobatische toeren uithalen. Prachtig, maar zóó moeilijk te fotograferen, omdat deze intelligente zoogdieren geweldige zwemmers zijn en enorm snel. Kijk maar naar het filmpje, dat ik heb gedownload. Dat geeft een indruk.
In de middag ging ik weer uitvaren. Nu om voor de 2e keer albatrossen te zien. En weer was het geluk met ons: we zagen meerdere soorten in verschillende grootte. Er kwam zelfs nog een nieuwsgierige haai naar onze boot toe. Fantastisch!

Na deze geweldige dag stonden de walvissen nog op mijn verlanglijstje. Oorspronkelijk stond op het programma, dat ik voor de 3e keer met een boot de oceaan zou opvaren, maar mijn reisbureau 'TravelEssence'(!!!!) had dit (na de aardbeving) veranderd in iets anders n.l. 'Wings over Whales'! Ik zou vanuit de lucht naar deze indrukwekkende zoogdieren gaan kijken. En dat was echt bijzonder, want naar beneden kijkend zagen we een z.g. 'Blue whale' (zeldzaam hier) en een potvis. Dan realiseer je je pas hoe groot deze zoogdieren zijn.
De laatste middag heb ik benut door samen met een andere gast van mijn B&B, de 29-jarige Chris uit Duitsland, rondom het schiereiland te lopen. Een trail van zo'n 3 uur, waarbij je ook nog dicht langs een zeehonden-kolonie loopt. Een onverwachte ontmoeting, leuke gesprekken en schitterende uitzichten.
Het is hier nu zaterdag en de laatste bestemming van mijn reis komt alweer in zicht. Van Kaikoura ga ik via Christchurch per vliegtuig naar Nelson, naar het Abel Tasman National Park. Wat zijn de weken omgevlogen....!