Franz Josef en Hokitika

Mijn busrit van Wanaka naar het dorpje Franz Josef duurde zo'n 6,5 uur. Geleidelijk aan lieten we de meren, de rotsachtige bergen en, helaas ook de zon, achter ons.
Zat ik in Wanaka nog aan de oostkant van de Zuidelijke Alpen, nu reden we via de Haast Pass (563 m) naar de westkant van deze bergketen en vandaar in noordelijke richting. En daarmee veranderde tegelijkertijd het totale landschap: aan de linkerkant zag ik nu de Tasmanzee en aan de rechterkant met heel veel groen bedekte bergen: het regent hier vaak en hevig (270 dagen per jaar), vandaar dat dit gematigd regenwoud  is ontstaan. De zon had plaatsgemaakt voor zware bewolking.
Tegen een uur of 5 kwam ik in het dorpje Franz Josef aan. Nu zullen jullie je misschien afvragen: "Hoe komt een Nieuw-Zeelands dorpje én gletsjer aan de naam Franz Josef?
Wel, ene Julius van Haast, een Duitse geoloog, die hier een aantal expedities heeft ondernomen  met een Oostenrijkse vriend/collega, noemde de gletsjer in 1865 naar keizer Franz Josef I van Oostenrijk.
Het dorpje ontstond pas later, toen er hier naar goud gezocht werd (van ongeveer 1860-1900). Helaas werd dat geen succes en de inwoners besloten het roer om te gooien en zich volledig op toerisme toe te leggen. En dat werkte wel, tot aan de dag van vandaag.
Franz Josef bestaat vooral uit hotels, restaurants, reisbureautjes, souvenirwinkels én, niet onbelangrijk: één supermarkt. Het aantal permanente inwoners staat nu op 450.
Het dorp is een heel goede uitvalsbasis om naar het begin van de gletsjer te wandelen.
Met gids Tyler en 9 andere toeristen heb ik de Franz Josef Glacier Walk gelopen door de kiezelbedding van de Waiho Rivier.
Voor vertrek moesten we eerst een soort gezondheidsverklaring afleggen en daarna werd gecontroleerd of we wel de goede kleding aanhadden: regenbroeken, waterdichte jacks, handschoenen, mutsen en stokken. Ik kreeg een beetje het idee, dat ik op een soort expeditie ging, beetje overdreven. Maar, ik was blij, dat we goed voorbereid op pad gingen, want het begon behoorlijk te regenen.
Sinds 1903 worden toeristen en bezoekers al meegenomen naar de gletsjer (zie foto van poster) en in die 114 jaar heeft deze enorme ijsrivier zich al 4 km teruggetrokken. Dat zet je wel aan het denken.
Ondanks de regen vond ik het een heel mooie tocht. De wolken en de neerslag gaven die reusachtige bergen iets mysterieus en eenmaal oog in oog met die indrukwekkende gletsjer voel je je opnieuw weer heel nietig.

De volgende dag ging het alweer verder noordwaarts: naar Hokitika.
Inmiddels regende het niet meer en met een waterig ochtend-zonnetje verliet ik Franz Josef. Wat volgde was een prachtige busrit, slingerend door de bergen met, zoals iedere keer, het deskundige commentaar van onze buschauffeur.
Tegen de middag arriveerde ik in Hokitika. Van de naam van dit plaatsje zou je toch al vrolijk worden. 
Ik werd opnieuw heel hartelijk opgewacht door Brian van Teichelmann's B&B. Hij en zijn vrouw Frances runnen al 17 jaar dit knusse familie-hotelletje. Het huis en de kamers hangen vol met Nieuw-Zeelandse parafernalia. Tikkeltje oubollig maar super gezellig.
Frances zette gelijk koffie voor me, terwijl Brian me wegwijs maakte in het huis.
's Middags het kleine stadje verkend en het National Kiwi Center bezocht, waar ik inderdaad voor de eerste (en waarschijnlijk laatste) keer in mijn leven een kiwi heb gezien. Bedoel natuurlijk de vogel: zeldzaam, schuw én een nachtdier. 
In Hokitika ben je wel snel uitgekeken, maar van hieruit zijn er prachtige tochten te maken naar de Hokitika Gorge én de Pancake Rocks (zo heten ze echt!). Én, dat moet gezegd, het plaatsje staat bekend om zijn 'greenstone' (jade), in Maori 'Pounamu'. Het is voor de Maori een heel belangrijke steen, want hij geeft bescherming aan degene, die hem cadeau krijgt. Als je geluk hebt, kun je op het strand 'greenstone' vinden. Dus ja...ik heb ook gezocht....prachtige stenen gevonden, maar helaas geen jade.

Voor de eerste keer in de ruim 3 weken, dat ik op pad ben, miste ik een auto. Máár toen ontmoette ik Rachel met haar kleine reisbureautje. In haar busje heb ik beide bezienswaardigheden (Blue Gorge en Pancake Rocks) toch kunnen bezoeken.
Op de foto's zie je het turquoise water bij de Gorge en dat is níet door mij gefotoshopt! Die kleur krijgt het water door een chemische reactie van gletsjer-gruis, gesmolten sneeuw, mineralen en zon. Heel onwerkelijk en prachtig om te zien. De Pancake Rocks lijken net op een stapel pannenkoeken. Zelfs wetenschappers weten nog niet precies hoe deze rotsformatie zo heeft kunnen ontstaan.

Ondanks het feit, dat Hokitika een wat slaperig plaatsje is, heb ik me er echt thuis gevoeld en dat heeft zeker te maken met mijn lieve gastvrouw  Frances en gastheer Brian. Iedere keer als ik thuis kwam vroegen ze of ik een leuke dag had gehad, mijn was werd gedaan, ze waren bezorgd ivm mijn gezwollen enkel ( allergische reactie op 'sand files') en de laatste avond vroeg Frances zelfs of ik met hun wilde mee-eten. Iedereen, die hier te gast is, heeft datzelfde huiselijke gevoel. Bijzonder, dat 2 mensen na 17 jaar een B&B runnen met in die periode ongeveer 17.000 gasten nog steeds zo enthousiast hun werk doen.

Morgen ga ik afscheid nemen van de westkust en trek ik naar de oostkust voor het laatste gedeelte van deze bijzondere reis. Ik ga op zoek naar dolfijnen, walvissen en albatrossen.....